Para Ana

Teño que facer un salto cara atrás de 15 anos. Foi cando estiven de baixa coa depresión nerviosa, antes da diagnose da enfermidade. É unha época que detesto lembrar (coma moita xente teño reparos coas enfermidades mentais. Está moi mal, estou traballando nun cambio de actitude pero costa, porque culturalmente aprendín que a xente que está dos nervios é de pouca confianza e moi inestable. É non son depresións, iso é unha chorrada, estase dos nervios é punto). Pois eu estaba dos nervios. Algunhas compañeiras foron moi malas comigo (vale! Non son nada sociable nin simpática, pero tampouco lle fago dano a ninguén, polo menos á mantenta. Pero xa teño claro que nesta vida ou estás comigo ou contra min. A indiferenza é o peor delito. Xa o teño asumido: quero caerlle ben aos amigo e á familia, o resto coma eles vexan. Non me fai feliz, pero teñoo bastante asumido).
Onde ía: O traballo eran todo problemas, o triple do traballo asumible e un montón de xente chorandose de todo. Deixei de durmir e deixei de comer. Ergo... depresión nerviosa. Foio moi aparatosa (chorando a lágrima viva na consulta do médico, case me da a risa do patética que fun. Só se chora nos enterros dos seres queridos e nunca por culpa dun traballo de merda!), pero recoñezo que en canto me deron pílulas para durmir e comecei a comer aínda que fose en papas, nun mes xa estaba outra vez patexando para non afogar. Deus bendiga os antidepresivos!.
O médico de cabeceira derame unha baixa dun mes. Funme a vivir cos meus pais. Moi mala idea. Mama escondiase no corredor tra-la miña porta e choraba ata que me erguía e me ía sentar diante da cociña de ferro. Como durmía pouco pola noite precisaba durmir polo día, asique funme para a da miña irmá.
Coma non sabia que facer co meu tempo e so parecía triste non tola, a miña irmá decidíu manterme ocupada coidando do seu bebe dun ano mentres ela traballaba de cortineira na casa. E agora imos co importante:
Sentabame nun sofá con codo. Atravesaba a perna e sentaba a Ana no codo, pero ela quería gatear nunha dirección ou noutra, e non se me quedaba quieta no sitio. Acabei por atopa-lo xeito de que non me escapara e se esnafrara contra o chan, porque andar o que é andar aínda non andaba. Vamos, que nin andaba nin falaba, pero si que se quedaba a mirarme coma unha lela cando lle falaba, e sobre todo cando lle cantaba. Debe ser que canto moi ben, anque só un bebé dun ano parecía quen de aprecialo, porque agora xa non lle gusta... Pena. Como so me sei a letra de cancións de debuxos animados ou as que cantaban os paiasos da tele, pois iso lle cantaba. A abella maia, Heidi, ou "Vamos de paseo en un auto feo, pi, pi, pi".
Ala! Contado. Foi o mellor da miña baixa. Pasamolo moi ben, creo. Polo menos non se me tirou do sofá. Por desgraza, non se lle pegou o meu don para o bel canto. Ela canta moi mal. Lástima, poderiamos ter feito un dúo.

A fibra

Estou na casa, non estou de baixa, pero o luns pola tarde tiven unha vomitona provocada por un virus estomacal. O martes estiven realmente mal anque xa non devolvía, polo que fun ao médico e me fixo un xustificante para poder quedarme tres días na casa. É a primeira vez que o pido, pero nin os catarros me debilitaron nunca tanto (algo deben ter que ver os 45 tacos mailos case 15 anos de enfermidade). Tamén é certo que o médico de cabeceira que teño agora é bastante humano. Non sei se a palabra é humano, persoa, empático, sensibleiro, débil ou pouco fan das ordes non escritas (Hai ordes non escritas e son moi claras: A min todo-los anos o meu neurólogo me facía unha resonancia magnética. Este ano non. Os dous sabemos que a enfermidade progresa adecuadamente. Non precisamos confirmación. Aforremo-los cartos para facer hospitais que están baleiros, mentras enviamos á xente a clínicas privadas dos amiguitos)

En calquera caso deixoume quedar na casa. Hoxe que xa é o terceiro día atopome mellor, anque teño moitos problemas para ir ao baño. Onte e antonte tiven que poñer sendos microenemas. Apenas me fixeron efecto, pero posto que so comín sopa o martes e dous ovos e un plátano o mércores, non foi un problema. Hoxe é o primeiro día que no me atopo mal ao comer. O problema é o baño... coma nos últimos sete anos. Asíque parece que por fin todo está voltando á normalidade...

Falando deste problemilla tan pouco glamoroso, hoxe pola maña estaba lendo no “facebuque”  un escrito sobre os problemas da EM que so entendemos os que temos EM. Son amiga dunha páxina que de cando en vez colga algún enlace a artígos interesantes. Iste non era o caso: “para os que temos problemas para ir ao baño hai que comer alimentos con fibra dentro dunha dieta equilibrada”. Supoño que ista frase a copiaron do folleto dun nutricionista. XA, e se te cortas nunha perna cunha machada hai que poñer unha tirita... Vamos! Para dar ese consello mellor estate calado. A enumeración dos problemas era moi exacta, a solución moi tonta. Deste en concreto e tras mais de cinco anos vivindo con el, eu podo dar moitos mais consellos, que me funcionan e moi ben (se ELA non ten o día!, claro). Comer fibra está ben, pero sen axuda incluso é contraproducente, porque te incha e moito.