A verdade sobre o caso Harry Quebert

1ª apreciación persoal: Eu teño a opinión de que Joel Dicker odia á súa nai. Toda-las novelas incluen moitos agradecementos ao conxuxe, aos fillos, aos editores... E, en ocasións, aos pais. Nada de "grazas papa, grazas mama". De feito, a nai do seu alter ego Marcus é ruín e tonta. So sale dúas ou tres veces na novela a traverso de conversas telefónicas que non teñen desperdicio. Vamos, que se eu fose a nai de Joel, ia ter moito que me explicar. Coma diría a nai de Marcus "Buscate unha boa rapaza en idade fèrtil, ten moitos fillos e volve para a casa no canto de andar por aí á procura de aventuras que xa tes trinta anos" Se ademais fose galega mandarialle comer mais porque está moi fraco. Que? Non preciso velo para saber que está moi fraco; notaselle na voz.

2ª apreciación persoal: Durante mais de 29 capítulos estíven tan enganchadísima seguindo a investigación co prota que me sumerxín completamente. Pero o final non me gustou. Demasiada información nun só capítulo. Non é que fora un mal final, pero é que eu tiña tantísimas expectativas... Coma dí o propio autor debería estar moi triste de telo remado do moito que me encantou, e non. Todos e cada un dos personaxes da novela teñen algo que contar no capítulo final. Tampouco pasaba nada se algún deles fose realmente unha persoa normal e aburrida.

Leo bastante. Iste non foi dos mellores, pero os que dín que é malo, ou len moi pouco, ou teñen unha sorte que te cagas escollendo libros. Eu paseino moi ben.

Os libros son mellores amigos que as pelis

Xa estou farta do cine e da tele non digamos.
O mellor invento que caeu nunca xamais nas miñas mans chamase libro electrónico. Teño que ter coidado co desexo cego de cargar libros sen rumbo, esquecendome de lelos.
Porén, agora leo moito mais.

Vou falar dun que lín hai tempo. Gustoume moito. É un libro con anos, dunha autora para min descoñecida, pero que me encantou.
Querida Anita, a diferencia de nos teus libros, neste só morre unha persoa e de vella. Ten unha peli, pero nin se achega ao libro a pesar de estar protagonizada por Audrey Tautou, que me encanta.

"Juntos, nada más", en Castelán. Fala de amor, de amizade, e sobre todo de supervivencia. Os catro protas son personaxes totalmente definidos, que poderían individualmente encher un libro coa súa historia. Ao interactuar entre eles o resultado é emocionante. Gustoume tanto que ao rematalo quedei moi triste... ate que comecei unha triloxía que acabou por gustarme tamém. É xa ando con mais: ler é marabilloso.
A moza, coa que comeza o libro e que xa fai que te enganches, está fora de lugar en todas partes. Parece coma se quixese morrer, pero sigue vivindo coma por inercia. É curiosamene é ela quen busca a amizade do outro rarito do seu edificio.
El, incapaz de relacionarse socialmente, é ao mesmo tempo un home extremadamente educado e infinitamente amable e paciente con todo o mundo. É amable con ela e moi paciente co seu "estupido" compañeiro de piso, que so pensa nas motos e nos ligues dunha noite.
O "estupido" é o malo do libro até que de repente se senta a chorar nun banco da rúa por sentirse incapaz de coidar da súa avoa, á que quere mais que a nada.
E por último, a avoa que loita por non perder a súa dignidade na vellez e que acaba por ser un pouco o pegamento que fai que os outros tres se fagan amigos inseparables, amigos da alma.
Todo soa moi lacrimoxeno e empalagoso, cursi. Pero incriblemente...para nada. É unha mistura perfecta. Nada de lamentos, nin grandes aspaventos. Centos de pequenos detalles que moi sutilmente crean unha vida na que a todos nos gustaría estar. É así remata a historia: dun comenzo deprimente a un final cunha vida normal e moi apetecible.

Ice Age 5

A miña peli preferida de debuxos animados é Ice Ace I. Marabillosa, anque non é de Pixar, senón dun estudio descoñecido. Aproveitaron o incrible exito para lanzarse a facer mil secuelas (entendoo). A cuarta non a vin, pero esta quinta é bastante regular. Os personaxes secundarios, que aquí son protas, non molan tanto coma os principais, e a historia non me enganchou moito. Ben para un domingo pola tarde, pero para unha tarde de cine veraniego non. Tdavía agardo unha que me mole tanto coma as do ano pasado.

O xigante de Steven Spielberg

Lembrome de ter lido algún conto de Roald Danl. Do único que me lembro é de que eran moi raros. Non podo dicir que non me gustasen, coma Alicia, Peter Pann ou o Mago de Oz, que os odio. Esquecino, simplemente. É posible que lera algo para a clase de inglés. Non sei. O nome si que me soa moitísimo, coma o de Spielberg. E coma manda Ana, ala fumos con palomitas e regaliz.

A peli ten 5 ou 10 minutos que son entretidos. O resto é moi aburrida, tanto que lamentei que as butacas do cine non fosen mais cómodas, para botar unha siestiña. É soporifera, non me resulta conmovedora e ningún dos personaxes me chegou ao corazonciño. Sintoo Steven, pero comparar isto con E T é sacrílego. Nen para o sofá vale. No sofá vimos "Mucho ruidos y pocas nueces" Outro inglés ilustre, pero desta volta sen mortos. Rímonos mais que co xigante...