O hospital III

A pilula foi un exitazo, pois mentres o médico me metía unha agulla mais grande que as dos debuxos animados polo lombo, eu veña facerlle preguntas. Xa nin me lembro do que preguntei, pero non é boa idea distraer a unha persoa que che está a meter cacho varal nas costas.
A punción foi ben. Non me doeu, anque posteriormente o pasei fatal porque nin médicos nin enfermeiras se molestaron en dicirme que despois dunha punción hai que beber moita auga e estar en reposo absoluto. Non bebín nada e andiven de paseo polos corredores do hospital. Anos despois soubeno polo enfermeiro que me estaba a poñer o tratamento, que é das poucas persoas coas que topei no hospital que non se cre o embigo do mundo. Lástima que xa non sexa o meu enfermeiro!.

O caso é que despois da punción me deron a alta e me mandaron para a casa sen dicirme nada da enfermidade que xa sabían que tiña e coa mais incrible dor de cabeza que tiven en toda a miña vida. Era coma si o meu cerebro se expandira ao dobre do seu tamaño, mantendose o craneo inalterado. E de agasallo estaba tan extreñida que mesmo rematei sangrando.

Total, que me ingresaron arrastrando unha perna e me botaron sendo levada collida por dúas persoas, unha por cada brazo, porque eu non era quen de andar, nin abri-los ollos. Parecia un preso saindo dunha sala de tortura arrastrada polos guardas.

Estiven unha semana na casa... camiñando mais dun quilometro diario sen coxear (foi a primeira e última vez que a cortisona me fixo tanto efecto). E andiven a ler en internet sobre a esclerose. Grande erro. Canto mais lía, mais me deprimía, e acabei chorando moito. Agora so leo os artígos sobre os avances na investigación. O demais xa o fun descubrindo a base de sopapos. Tratei de buscar algunha páxina onde a xente falara da enfermidade coa idea de compartir experiencias e "trucos" de supervivencia, pero atopeime con que os enfermos prefiren falar de calquera cousa agás da enfermidade, coma se a ignorancia fose un puntazo e compartir experiencias non puidese axudar en nada.

Unha semana despois chamoume o meu neurólogo e confirmoume a enfermidade sen explicarme moito mais dela. Mesmo coido que me mentiu falandome dunha enfermidade crónica. É dexenerativa. É unha palabra dura, pero é o certo.

A verdade sobre o caso Harry Quebert

1ª apreciación persoal: Eu teño a opinión de que Joel Dicker odia á súa nai. Toda-las novelas incluen moitos agradecementos ao conxuxe, aos fillos, aos editores... E, en ocasións, aos pais. Nada de "grazas papa, grazas mama". De feito, a nai do seu alter ego Marcus é ruín e tonta. So sale dúas ou tres veces na novela a traverso de conversas telefónicas que non teñen desperdicio. Vamos, que se eu fose a nai de Joel, ia ter moito que me explicar. Coma diría a nai de Marcus "Buscate unha boa rapaza en idade fèrtil, ten moitos fillos e volve para a casa no canto de andar por aí á procura de aventuras que xa tes trinta anos" Se ademais fose galega mandarialle comer mais porque está moi fraco. Que? Non preciso velo para saber que está moi fraco; notaselle na voz.

2ª apreciación persoal: Durante mais de 29 capítulos estíven tan enganchadísima seguindo a investigación co prota que me sumerxín completamente. Pero o final non me gustou. Demasiada información nun só capítulo. Non é que fora un mal final, pero é que eu tiña tantísimas expectativas... Coma dí o propio autor debería estar moi triste de telo remado do moito que me encantou, e non. Todos e cada un dos personaxes da novela teñen algo que contar no capítulo final. Tampouco pasaba nada se algún deles fose realmente unha persoa normal e aburrida.

Leo bastante. Iste non foi dos mellores, pero os que dín que é malo, ou len moi pouco, ou teñen unha sorte que te cagas escollendo libros. Eu paseino moi ben.

Os libros son mellores amigos que as pelis

Xa estou farta do cine e da tele non digamos.
O mellor invento que caeu nunca xamais nas miñas mans chamase libro electrónico. Teño que ter coidado co desexo cego de cargar libros sen rumbo, esquecendome de lelos.
Porén, agora leo moito mais.

Vou falar dun que lín hai tempo. Gustoume moito. É un libro con anos, dunha autora para min descoñecida, pero que me encantou.
Querida Anita, a diferencia de nos teus libros, neste só morre unha persoa e de vella. Ten unha peli, pero nin se achega ao libro a pesar de estar protagonizada por Audrey Tautou, que me encanta.

"Juntos, nada más", en Castelán. Fala de amor, de amizade, e sobre todo de supervivencia. Os catro protas son personaxes totalmente definidos, que poderían individualmente encher un libro coa súa historia. Ao interactuar entre eles o resultado é emocionante. Gustoume tanto que ao rematalo quedei moi triste... ate que comecei unha triloxía que acabou por gustarme tamém. É xa ando con mais: ler é marabilloso.
A moza, coa que comeza o libro e que xa fai que te enganches, está fora de lugar en todas partes. Parece coma se quixese morrer, pero sigue vivindo coma por inercia. É curiosamene é ela quen busca a amizade do outro rarito do seu edificio.
El, incapaz de relacionarse socialmente, é ao mesmo tempo un home extremadamente educado e infinitamente amable e paciente con todo o mundo. É amable con ela e moi paciente co seu "estupido" compañeiro de piso, que so pensa nas motos e nos ligues dunha noite.
O "estupido" é o malo do libro até que de repente se senta a chorar nun banco da rúa por sentirse incapaz de coidar da súa avoa, á que quere mais que a nada.
E por último, a avoa que loita por non perder a súa dignidade na vellez e que acaba por ser un pouco o pegamento que fai que os outros tres se fagan amigos inseparables, amigos da alma.
Todo soa moi lacrimoxeno e empalagoso, cursi. Pero incriblemente...para nada. É unha mistura perfecta. Nada de lamentos, nin grandes aspaventos. Centos de pequenos detalles que moi sutilmente crean unha vida na que a todos nos gustaría estar. É así remata a historia: dun comenzo deprimente a un final cunha vida normal e moi apetecible.

Ice Age 5

A miña peli preferida de debuxos animados é Ice Ace I. Marabillosa, anque non é de Pixar, senón dun estudio descoñecido. Aproveitaron o incrible exito para lanzarse a facer mil secuelas (entendoo). A cuarta non a vin, pero esta quinta é bastante regular. Os personaxes secundarios, que aquí son protas, non molan tanto coma os principais, e a historia non me enganchou moito. Ben para un domingo pola tarde, pero para unha tarde de cine veraniego non. Tdavía agardo unha que me mole tanto coma as do ano pasado.

O xigante de Steven Spielberg

Lembrome de ter lido algún conto de Roald Danl. Do único que me lembro é de que eran moi raros. Non podo dicir que non me gustasen, coma Alicia, Peter Pann ou o Mago de Oz, que os odio. Esquecino, simplemente. É posible que lera algo para a clase de inglés. Non sei. O nome si que me soa moitísimo, coma o de Spielberg. E coma manda Ana, ala fumos con palomitas e regaliz.

A peli ten 5 ou 10 minutos que son entretidos. O resto é moi aburrida, tanto que lamentei que as butacas do cine non fosen mais cómodas, para botar unha siestiña. É soporifera, non me resulta conmovedora e ningún dos personaxes me chegou ao corazonciño. Sintoo Steven, pero comparar isto con E T é sacrílego. Nen para o sofá vale. No sofá vimos "Mucho ruidos y pocas nueces" Outro inglés ilustre, pero desta volta sen mortos. Rímonos mais que co xigante...

As pelis das vacacións

A primeira deste ano: Buscando a Dory. En fin... Se se aproveitaron coa Guerra das Galaxias, e se aproveitaron, e se aproveitaron, e se... Pois iso. Pero que pasa cos guionistas? Mola para un domingo pola tarde, pero lle falta emoción, tenrura, amizade, novos descubrementos... O paxaro ese tonto nin de lonxe se achega ao pelícano da primeira. O polvo está ben, o resto dos novos personaxes non.
Coma rematou ás 23:30 e eu vou para a cama coas galiñas, pois xa me estaba amodorrando.
Sendo o normal que a 2ª sexa moi inferior á primeira,  ICE AGE xa vai pola 5ª,(coido) Vouna ir ver. En verán só pelis de debuxos.

O aparcadoiro da Tafona

Ista é a praza de aparcamento que o Concello de Caldas de Reis ten reservada para discapacitados no aparcadoiro da tafona. Ten 1 m e 75 cm de largo. O meu coche mide de espello a espello 2mts e 4 cm de largo.

Con estos datos obxectivos cheguei á seguinte conclusión científica: O Concello de Caldas é o 1º concello de toda España en crear prazas de aparcamento para as bicicletas dos discapactados.

Isto prantexame certas dubidas:

Van os fabricantes de bicicletas a engadirlle un porta-bastóns ás mesmas?

A tarxeta de aparcamento que teño para o coche vaime valer para a bicicleta ou terei que facerme unha nova?

E a mais importante de todas: Sabe alguén onde podo comprar un coche sen espellos?

O día das letras galegas

Hoxe a Xunta de Galicia festexa o día das letras galegas. Persoalmente, penso que os meus xefes o que están a festexar e a lenta morte por inanición dun idioma, que so empregamos catro paletos. Acaso os discursos de Feijoo non son todos aprendidos de memoria? Cando non hai guión, non hai discurso. Acaso os periodistas da TVG non se cambian ao Castelán en canto non están en pantaia? E que falar dos que fan reportaxes fora do estudio: oio cousas tan ben faladas coma que o zorro se levou as galiñas do veciño. Pois que saibas bonita que raposo é incluso un apelido. E que pasa cos mestres que dan en Castelán materias co libro de texto en Galego.
No meu lugar de traballo somos mais de 30 persoas. Dúas falamos galego. A outra persoa é un activista político convencido. Eu so creo en leva-la contraria. Traballaba cunha persoa que me chamaba galeguista, facendo que a verba sonara coma "ti es de ETA". A primeira vez que mo chamou non dixen nada. A outra persoa que fala galego si se ofendeu polo seu xeito de pronuncia-la verba, e estiveron a discutir. Creo que mo dixo outra vez. Queria unha resposta, Dixen que si e quedouse contenta.
En fin, gustame tanto leva-la contraria aos caciques que penso deixar escrito o meu epitaceo co taco mais ruín do Galego. Ese, si, ese, o que ten multiples usos...

Bolboreta é con b ou iso me din

Parece ser que bolboreta se escribe con b. Eu xuraría que na miña época eran con v. Claro que tampouco había ordenadores portatiles, nen teléfonos mobiles (é con b. Estou fixa!!!), nin tabletas, nin LIBROS ELECTRÓNICOS (Deus os bendiga) nin coches con navegador e pipipi (cando lle vou dar no peteiro a outro coche aparcando, o meu coche fai pipipi). Se sigo a pensar en todo o que non había cando era xoven, vexo que o xeito de vivi-lo mundo cambiou mais en poucos anos, que en moitas decadas anteriores. A fin de contas, lembrome que a meu pai lle extrañou que o meu primeiro coche tivera direción asistida e peche centralizado (durante anos xunto co ABS foi a bomba). Agora (xa ten 2 anos) cando veu o meu último coche (de gama media, marca baixa) non lle gustou tanta electrónica, anque que recoñece que menos conducir fai de todo: estropearase e sairá caro arranxalo, dime el con moita sabiduría otorgada polos anos. Seguro que ten razón, pero mentres non se escaralle mola.
O que tamén trocou para peor é que agora os nenos non falan, non entenden e mesmo se avergonzan do galego. Xa un pouco na miña época (anos 70 e sobre todo a decada prodixiosa dos 80) para falar galego había que ser moi radical. O feito de que na casa fora o único que oías non tiña nada que ver. O galego era para extremistas. Un día decidín que podo ser apocada, aburrida e desencantada de todo, pero en galego. Teño unha estúpida "compañeira" de traballo que me chama galeguísta. Nin lle contesto. Meus pais falaronme toda a vida en castelán. Tardaron moitos anos en decidir que xa era o bastante vella como para non me contaxiar anque me falaran en Galego. Un fracaso para eles, e inda por riba solteirona e sen cativos. É unha sorte que me queiran tanto e que teñan dous fillos mais "normais", senón morrianme de pena. De todolos xeitos a súa nena sempre sereí eu, e os netos que o curren porque a min non me desbanca ninguén!  ja, ja, ja
Por certo, meu pai dixo que co euro subiría todo. Negueime a facerlle caso. Necia. Se di que o coche será caro de arranxar, serao. Pero, antes mais que despois, deixarei de conducir, e que me quiten o bailao.

Para Ana

Teño que facer un salto cara atrás de 15 anos. Foi cando estiven de baixa coa depresión nerviosa, antes da diagnose da enfermidade. É unha época que detesto lembrar (coma moita xente teño reparos coas enfermidades mentais. Está moi mal, estou traballando nun cambio de actitude pero costa, porque culturalmente aprendín que a xente que está dos nervios é de pouca confianza e moi inestable. É non son depresións, iso é unha chorrada, estase dos nervios é punto). Pois eu estaba dos nervios. Algunhas compañeiras foron moi malas comigo (vale! Non son nada sociable nin simpática, pero tampouco lle fago dano a ninguén, polo menos á mantenta. Pero xa teño claro que nesta vida ou estás comigo ou contra min. A indiferenza é o peor delito. Xa o teño asumido: quero caerlle ben aos amigo e á familia, o resto coma eles vexan. Non me fai feliz, pero teñoo bastante asumido).
Onde ía: O traballo eran todo problemas, o triple do traballo asumible e un montón de xente chorandose de todo. Deixei de durmir e deixei de comer. Ergo... depresión nerviosa. Foio moi aparatosa (chorando a lágrima viva na consulta do médico, case me da a risa do patética que fun. Só se chora nos enterros dos seres queridos e nunca por culpa dun traballo de merda!), pero recoñezo que en canto me deron pílulas para durmir e comecei a comer aínda que fose en papas, nun mes xa estaba outra vez patexando para non afogar. Deus bendiga os antidepresivos!.
O médico de cabeceira derame unha baixa dun mes. Funme a vivir cos meus pais. Moi mala idea. Mama escondiase no corredor tra-la miña porta e choraba ata que me erguía e me ía sentar diante da cociña de ferro. Como durmía pouco pola noite precisaba durmir polo día, asique funme para a da miña irmá.
Coma non sabia que facer co meu tempo e so parecía triste non tola, a miña irmá decidíu manterme ocupada coidando do seu bebe dun ano mentres ela traballaba de cortineira na casa. E agora imos co importante:
Sentabame nun sofá con codo. Atravesaba a perna e sentaba a Ana no codo, pero ela quería gatear nunha dirección ou noutra, e non se me quedaba quieta no sitio. Acabei por atopa-lo xeito de que non me escapara e se esnafrara contra o chan, porque andar o que é andar aínda non andaba. Vamos, que nin andaba nin falaba, pero si que se quedaba a mirarme coma unha lela cando lle falaba, e sobre todo cando lle cantaba. Debe ser que canto moi ben, anque só un bebé dun ano parecía quen de aprecialo, porque agora xa non lle gusta... Pena. Como so me sei a letra de cancións de debuxos animados ou as que cantaban os paiasos da tele, pois iso lle cantaba. A abella maia, Heidi, ou "Vamos de paseo en un auto feo, pi, pi, pi".
Ala! Contado. Foi o mellor da miña baixa. Pasamolo moi ben, creo. Polo menos non se me tirou do sofá. Por desgraza, non se lle pegou o meu don para o bel canto. Ela canta moi mal. Lástima, poderiamos ter feito un dúo.

A fibra

Estou na casa, non estou de baixa, pero o luns pola tarde tiven unha vomitona provocada por un virus estomacal. O martes estiven realmente mal anque xa non devolvía, polo que fun ao médico e me fixo un xustificante para poder quedarme tres días na casa. É a primeira vez que o pido, pero nin os catarros me debilitaron nunca tanto (algo deben ter que ver os 45 tacos mailos case 15 anos de enfermidade). Tamén é certo que o médico de cabeceira que teño agora é bastante humano. Non sei se a palabra é humano, persoa, empático, sensibleiro, débil ou pouco fan das ordes non escritas (Hai ordes non escritas e son moi claras: A min todo-los anos o meu neurólogo me facía unha resonancia magnética. Este ano non. Os dous sabemos que a enfermidade progresa adecuadamente. Non precisamos confirmación. Aforremo-los cartos para facer hospitais que están baleiros, mentras enviamos á xente a clínicas privadas dos amiguitos)

En calquera caso deixoume quedar na casa. Hoxe que xa é o terceiro día atopome mellor, anque teño moitos problemas para ir ao baño. Onte e antonte tiven que poñer sendos microenemas. Apenas me fixeron efecto, pero posto que so comín sopa o martes e dous ovos e un plátano o mércores, non foi un problema. Hoxe é o primeiro día que no me atopo mal ao comer. O problema é o baño... coma nos últimos sete anos. Asíque parece que por fin todo está voltando á normalidade...

Falando deste problemilla tan pouco glamoroso, hoxe pola maña estaba lendo no “facebuque”  un escrito sobre os problemas da EM que so entendemos os que temos EM. Son amiga dunha páxina que de cando en vez colga algún enlace a artígos interesantes. Iste non era o caso: “para os que temos problemas para ir ao baño hai que comer alimentos con fibra dentro dunha dieta equilibrada”. Supoño que ista frase a copiaron do folleto dun nutricionista. XA, e se te cortas nunha perna cunha machada hai que poñer unha tirita... Vamos! Para dar ese consello mellor estate calado. A enumeración dos problemas era moi exacta, a solución moi tonta. Deste en concreto e tras mais de cinco anos vivindo con el, eu podo dar moitos mais consellos, que me funcionan e moi ben (se ELA non ten o día!, claro). Comer fibra está ben, pero sen axuda incluso é contraproducente, porque te incha e moito. 

O hospital II (eu tamen quero facer unha triloxia)

Alí sentada na butaca, soa, sen saber que era o que tiña, anque bastante certa de que non era un tumor cerebral (iso me pasara pola cabeza), coa certeza de que nunha hora me ían meter unha agulla coma as das xerínguillas dos debuxos animados polo lombo (tiña moito medo), empecei a chorar.  Cando chegou a enfermeira co tranquilizante, deille as grazas e collino en silencio, coas fazulas cheas de bágoas. Non dixen nada, ela tampouco. Seguro que non era a súa primeira vez, a miña si. Choraba sen facer barullo ningún. Non eran lágrimas dunha dor desgarradora pola perdida dun ser querido, nin como cando te pilla-los dedos na porta do coche, que choras mentres das brincos e te pos morada. Choraba por min: tiña lastima de min, do que tiña (fora o que fora), da punción que me ían facer, de estar soa naquel intre e sobre todo, dabame moito medo o futuro.

As pelis que me da vergonza que me gusten

Gustanme todas esas pelis ianquis tontas que botán polo nadal.  Papa Noel sempre anda polo medio e o malo faise bo. Son malas, pero no nadal non me perdo unha. Logo esta "Que bello es vivir" (Frank Capra) que me gusta moito non só no nadal. Para ser tan cínica gustanme moito as pelis de "fantasía", onde todo o mundo é bo, se queren e os malos levan o que se merecen. Por iso son fan dos directores da época dourada de Hollywood, e nada do cine que reflexa a realidade: tan bo e tan intenso e tan duro. Porque logo cando me obrigo a ver algunha peli das duras, me gusta. Pero en canto está vista non quero nin volver oir falar dela. Boto noites durmindo mal. Implicome demasiado. Cos libros tamén: o neno co pixama a raias levoume mais dun mes leelo, tempo que adico aos libros de mais de mil páxinas. Non tiven pesadelos: non durmía e pensaba (só iso). Da peli escapei coma do demo.
Por iso prefiro as pelis con historias bonitas, inocuas e románticas, que me deixan cun sorriso nos beizos. A miña peli preferida é de 1933, "Sucedió una noche: en castelán" (Frank Capra, tamén) e nunca ma van desbancar: chica rica mimada, chico pobre sen ningún interes por esa tonta agás utilizala para facer cartos (é periodista e quere unha exclusiva dela). Nin ela é tan tonta, nin el tan inmune aos seus encantos. Final feliz, con moita risa polo medio. E xa está. Bueno, foi a primeira película en gañar os cinco oscars mais importantes. Algo mais debe ter...
Os dires de agora deberían aprender a contar historias noñas sen que se lle note tanto, tal é coma o fixeron Billy Wilder, William Wyler ou Frank Capra, p.e.
Debería gustarme o cine español e debería ser fan de Luis Tosar, que ademais é galego. Sintoo. Gustame Cha cha cha e Tesis, anque esta non a penso ver mais porque me dou moitísimo medo. Iso, que me meto moito na historia.

O hospital I

Cando en urxencias me dixeron que me ían ingresar o que lle preguntei á enfermeira foi se me podían dar de cear. Foi unha pregunta rara pero é que xa pasaba moito da hora da comida e mesmo da cea no hospital, pero eu estaba famélica e para variar non me cortei e humilleime pidichando comida. Non son tola da comida, pero é que eran as 20:30 e dende o leite con galletas do almorzo non comera nada. Se ía morrer, mellor coa panza chea. O de morrer non o tiña moi claro, nin para un lado nin para o outro. Vamos, que estaba moi mosca.
 Foi a primeira vez que estiven hospitalizada. Non estivo tan mal a pesar de que non sabía o que tiña e estaban a pasearme entre os dous hospitais nunha ambulancia (só nos faltou a sirena). Nun estaba ingresada e no outro facíanme as probas (moitas probas). Viaxei un montón en ambulancia.  Estiven unha semana, e eu que apenas teño vida social nin amigos, coñecín xente. Non saía da habitación porque xa non era quen de camiñar. A primeira noite estiven acompañada dunha tarada que tivo a tele encendida toda a noite, eso si sen voz para deixarme durmir. Que ben! Por suposto non peguei ollo en toda a noite. Pero iso so foi o comezo dunha semana na que os médicos conseguiron deixa-lo meu corpo e ánimo no limite de dexesar unha morte rápida.

Porén, con respeto aos outros pacientes, tra-la primeira noite quedei soa na habitación e puiden durmir ben. As pilulas axudaban. Polo día había unha señora e un rapaz. Ambolos dous asomaron o peteiro pola miña habitación e coma non fun borde, decidiron adoptarme. Case sempre estaba soa e nunca me mobía da cama. Estaba moi asustada para sacar a miña vena de bruxa e resistirme á compaña que me ofrecían un par de persoas terriblemente faladoras e que so precisaban alguén que escoitara e non falara moito. Eu tampoco tiña nada que dicir. Non me doia nada (aínda), aburríame e contaban cousas... tráxicas, divertidas, interesantes, que me facían deixar de pensar en eu, eu, eu constantemente. Entereime, por exemplo, de que a señora estaba hospitalizada porque tiña que tomar sete pilulas para cousas distintas ao longo de todo o día, pero coma era un lío ela tomaba as sete xuntas pola noite. Creo que antes de lle dicir "por Deus non faga iso", me rín.

Cando se cansaron de carrexarme dun hospital para outro, por fin chegaron a unha conclusión. O primeiro que me dixeron é que tiña que asinarlles un permiso para facerme unha punción lumbar. Cometín o gravisimo erro de ler o papel que estaba asinando. Unhas compañeiras de traballo que me viñeron ver, contaronme de casos de coñecidos aos que lle doera a morrer, e aínda por riba non te podias mover. Animaronme moito!. Con aquel torrente de información non desexada e moi inquietante, por fin se me presentou o neurólogo a avisarme de que tiña excelentes novas: non tes ELA, so tes Esclerose Múltiple, que é para toda a vida. Agora sei que si eran boas novas. Naquel intre, non sabendo o que era a ELA nin a EM, nin nada de enfermidades que non fosen catarro, gripe ou reuma, o único que podía escoitar era "para toda a vida". Seguramente dixo enfermidade dexenerativa (non me lembro). Estaba sentada nunha butaca das que usan as visitas e non preguntei nada. Pedinlle un tranquilizante.

Traballar

Hoxe en día dicir que non che gusta o teu traballo pode conducirte a un lichamento público na praza do pobo. Isto é así porque xa dende cativos "sabemos" que ter un traballo é o mellor agasallo do mundo. Os nenos oen aos seus pais, tios, avos... criticar ao veciño de enfrente por se queixar dun choio polo que eles matarían, malia ter que currar 12 horas, cobrar 8 e cotizar 4 (no mellor dos casos).
Traballar non é un agasallo, é un dereito que permite á persoa gañarse a vida mentras se sinten ben aportando algo á sociedade na que viven. Os empresarios obteñen un benefcio ao serén os que arriscan o capital na producción ou servizo. O problema é que as cousas xa non funcionan así. O país está dirixido polas grandes empresas coa connivencia ou submisión das clases dirixentes. Para que ser honrado, cando os beneficios son superiores facendo o que queres e coa aprobación da sociedade no seu conxunto. Seguro que hai empresarios honrados, e seguro que todos eles están na cola do paro.
Se facer un produto ten uns costes de producción de 20 euros, está claro que non o podes vender por 20, agás que diminuas os teus costes de producción. Se dos 20 euros, 10 son en persoal, e si consigo que non canto de 10 euros, poida arranxar con 1 euro terei unha marxe de 9 euros. Pode vender o meu produto a 19,95, gañar cartos e mandar ao empresario decente á cola do paro.
Non son estatísticas que vaia comprobar, pero oín (e eu mo creo) que dende o comenzo da crise neste país hai mais pobres e mais multimillonarios. É lóxico: por unha banda os que traballan por unha taza de caldo, e pola outra os que non teñen escrúpulos en escravizar á xente a cambio de posuir cada días mais cartos, xoias, bens, adulación, mais de todo, incluso un panteón mais grande no cemiterio.

Logo estámos os putos funcionarios de merda. Somos uns privilexiados, porque seica cobramos sen facer nada a cambio. Isto non é de todo correcto: me temo que si hai que currar. Eu, que veño do sector privado, estou encantadíma coa miña nova xornada laboral. Ninguén me pedía que fixese horas extras na empresa privada, pero o traballo tiña uns prazos de entrega e quen tiña que dala cara ante os clientes era eu, sempre eu.  Agora non mellorei moito cos xefes, pero xa só son o que sempre quixen ser: un currito. Me piden que faga horas extras só en época de eleccións (moi ben pagadas, por certo). Non as fago: non preciso os cartos urxentemente, non van cambiar a miña vida en nada, e francamente penso mal dos que as dan e mal dos que as collen. Aquí si me permito pensar nos que non teñen traballo por un lado, o no moi superior que moralmente me considero a aqueles que xogan coa necesidade dalgúns administrados (suponse que o meu traballo axuda aos dependentes) e coa avaricia dos funcionarios.
Son administrativa e ainda que con 45 tacos só levo 9 na administración,vexo que todo-los xefes tratan de cobrar eles e que ti organices, decidas e mesmo distribuas o traballo. Por sorte para eles, sempre hai xente encantada de asumir este rol. É incrible, pero moitos prefiren mandar por riba de cobrar. Eu non son mala currita. Son unha abella laboriosa, que se esmera en facer ben o que lle mandan. Mandar é a palabra clave. Os xefes non están moi interesados en mandar, porque anque a responsabilidade final debería ser súa, na administración coma na política é moi doado reclamar responsabilidades a  quen non ten porque asumilas. Ergo, son unha empregada parva, que so sirve coma mula de carga. Maravilloso!. Pero non é nada doado. A frase: "que queres que faga en primeiro lugar, eu o que me digas, estou facendo isto, pero cambio agora mesmo" é fodida para os xefes. Cabreanse moito, coma te atreves a dicirlle que non o vas facer todo ao mesmo tempo. Así non lles arranxas a súa vida. Despois de todo, algo si lle teño que agradecerlle ao meu primeiro xefe: xa nunca mais vou perder horas de sono preocupandome do que non debo. Repito: non son mala currita. Dende a enfermidade un pouco mais lenta, Pero ao traballar mais amodo cometo menos erros. Calquera xefe coas ideas claras, adoraríame. Falo pouco e saco moito traballo de diante sen molestar aos outros curritos.
Ah! Tamén adoro ser funcionaria para non ter que currar pola tarde. Sen dúbida isto unido á miña negativa a facer horas extras supón que dende que estou enferma e son mais vella e estou mais cansa, o tempo que adico a vivir sexa mais e de mellor calidade. Durmo mais,ou leo mais. Adoro ler e preciso durmir. Tamén xogo, falo, escribo... Case son feliz. So teño que atopar un xefe que saiba o que quere, e eu o farei.

[Fun unha excelente estudiante e coa discapacidade so me levou catro anos ser administrativa, comezando coma auxiliar. Os apuntes foron todos para á cacharela de San Xoán hai anos. Non quero promocionar porque non quero mandar, pero sen ser un xenio tampouco son tan parva]

[Traballar coa discapacidade ás veces é moi duro polo cansanzo, pero non me queixo porque a ninguén lle importa. Cando poida xubilarme fareino. Namentres sobrevivo]